Wanneer gedetineerden in België vervroegd met voorwaarden de gevangenis mogen verlaten, moeten zij zich gedurende een proeftijd aan deze voorwaarden houden. Bij niet-naleving ervan beslist de strafuitvoeringsrechtbank wat er moet gebeuren. Bij herroeping van de voorwaardelijke invrijheidstelling wordt de betrokkene terug opgesloten in de gevangenis. De strafuitvoeringsrechtbank is echter niet verplicht om tot herroeping over te gaan. In dit artikel bestuderen we deze beslissingspraktijken van de Belgische strafuitvoeringsrechtbanken. We zullen aantonen dat strafuitvoeringsrechtbanken verschillende aspecten afwegen: 1) de ernst van de schending van de voorwaarden, 2) het reeds doorlopen en geplande re-integratietraject door de veroordeelde, 3) diens houding, en 4) diens medewerking met de justitieassistent. Strafuitvoeringsrechtbanken beschouwen een herroepingsprocedure als een onderdeel van het re-integratietraject van een veroordeelde, dat ze trachten te ondersteunen, al beschikken ze over weinig handvaten om dit te doen. Herroeping van de voorwaardelijke invrijheidstelling is een beslissing die in de meeste gevallen pas valt wanneer andere mogelijkheden niet meer aan de orde zijn.